Hallo, ik ben Poes. Ik ben een zwevende kiezer.

Alle stemkompassen, kieswijzers, verkiezingsprogramma’s, reclamespotjes, debatten en goedbedoelde adviezen ten spijt, ben ik er niet uit wat ik ga stemmen. Dat is eerlijk gezegd voor het eerst sinds 1996, toen ik mijn stemrecht kreeg. Maar nu weet ik het gewoon niet meer.

Hallo, mijn naam is Poezenbeest, ik ben een zwevende kiezer.

(let op: afhaakverhaal. Het gaat over politiek en is langer dan 500 woorden)

Ik zit sowieso op de linkerflank van het politieke spectrum, rechtser dan D66 zal je mij nooit tegenkomen qua standpunten, dus dat maakt de keuze al een stuk makkelijker. D66, PvdA, GroenLinks, Partij voor de Dieren, SP, de Piratenpartij, wat zit er allemaal niet op de linkerflank eigenlijk? De keuze is reuze als ik alle ‘vernieuwende partijen’ ga meetellen.

Ik heb het niet zo op vernieuwing eerlijk gezegd als het om politiek gaat. Na de LPF is er een hoop veranderd en ik geloof niet erg veel ten goede. De haatdragende politiek op rechts zoals Rita Verdonk, Pim Fortuyn en Geert Wilders die bedrijven heeft wat mij betreft de sfeer in dit land weinig goeds gebracht. Ik heb het dus niet zo op partijen die zo nodig wat ‘aan de politiek’ willen ‘doen’. Geef maar partijen die gewoon doen wat je moet doen: politiek bedrijven.

Wat dat betreft vallen al die goedbedoelde initiatieven als de Piratenpartij af. Ze willen vooral iets, maar hebben geen poot om op te staan. Ik vertrouw het ook niet helemaal. Wie zijn die lui en wat gaan ze daadwerkelijk doen als ze in de Kamer komen? Kunnen ze ook wat bereiken qua vernieuwing? En dan nog; is vernieuwing eigenlijk wel nodig? Nee, dan heb ik nog de zittende partijen op links dus over.

Wat dat betreft moet ik wel zeggen dat de Partij voor de Dieren het in mijn ogen goed gedaan heeft. Ze zijn binnengekomen als een one issuepartij, maar hebben zich ontpopt tot serieuze gesprekspartners op alle vlakken. Dat ze niet groot zijn en dus niet veel inspraak hebben, wil nog niet zeggen dat ze geen zinnige dingen te melden hebben. En ze wilden niks aan de politiek veranderen, ze wilden hun mening (iets met dieren) op de agenda krijgen.

Waar GroenLinks het milieu op de agenda heeft weten te krijgen, hebben zij het dierenwelzijn op de agenda gekregen. Zo staat er van links tot rechts nu in alle programma’s iets over dierenwelzijn en de groei van de bio-industrie. Niet dat daar daadwerkelijk in gaan slagen, ondanks dat ze vrij naar de Oude Cato dit prediken aan het einde van elk betoog. Maar je kan geen programma openslaan of er staat wel iets over dierenwelzijn in.

Het idee van een dierenpolitie van PVV’er Dion Graus om het dierenleed te stoppen (misschien moest hij eens bij zijn eigen vrouw beginnen) kwam dan ook voort uit de (bescheiden) populariteit van de Partij voor de Dieren. Welja, dat is makkelijk scoren, met de ideeën van anderen. Het is het populisme eigen, reden waarom ik niet die kant op wens te gaan qua standpunt of mijn stem daarheen wens te laten gaan.

Tsja, en dat is dus eigenlijk wat ik ook nog steeds tegen de SP heb. Weliswaar links, maar er hangt nog steeds een zweem van populisme omheen wat mij betreft. Dat heeft met het verleden te maken en de SP –dat moet ik ze eerlijk nageven– is de laatste jaren erg veranderd. Ten goede overigens, ze zijn stabieler qua standpunten en weten deze ook duidelijker te formuleren. Ze zijn ook realistischer geworden in de dekking van de standpunten.

De Partij voor de Dieren is voor mij geen optie. Zoals ik in Het Parool van 15 april 1998 al zei, vind ik vlees veel te lekker om te laten staan. Hoewel de Partij voor de Dieren het eten van vlees niet wil verbieden, maakt zij het met haar maatregelen wel onbereikbaar voor de armen. Een interessante verschuiving trouwens: vegetarisme is nu een hip speledingetje van de welgestelden, straks is het een noodzaak voor de armen.

Dan kom ik bij GroenLinks, van huis uit mijn partij waar ik tot nog toe altijd op heb gestemd. Deze keer weet ik het niet. Het Lenteakkoord van dit voorjaar staat mij op belangrijke punten niet aan en voor de rest biedt deze partij mij geen solide sociaal-economische paragraaf waar een totaalbeeld uit spreekt. Daarnaast heeft de partij ook geen goede kandidaten op de lijst staan voor de Tweede Kamer.

Had je voorheen nog mensen die het vak verstonden zoals Halsema, Rosemöller, Vendrik en Van Gent, nu moeten we het doen met Jolanda Sap (die stekkerdoos), Bram van Oijk (heeft geen cv waaruit blijkt dat hij een werkvloer kent), Liesbeth van Tongeren (mij teveel gefocust op het groen) en Jesse Klaver (die ik dan wel weer mag). Tsja, Klaver is de vierde op de lijst en dan moet die wel in de Kamer komen, want de eerste drie vind ik niks. Zie daar mijn dilemma om weer op GroenLinks te gaan stemmen.

Als ik mijn stem gun aan GroenLinks en ze komen maar met drie zetels in de Kamer, dan geef ik mijn stem ten eerste aan iemand die ik niet capabel vind (die Van Oijk is wel capabel, maar niet ‘mijn man’) en ten tweede verdwijnt mijn stem dan in de toverhoed van voorkeursstemmen en restzetels die verloren gaan. Aan de andere kant; als ik niet op GroenLinks stem en veel mensen dat denken, komen ze helemaal niet in de Kamer en ik vind wel dat ze daar een goed geluid laten horen.

Je mag het best oneens zijn met je ‘eigen’ Kamerleden en honderd procent eens kan je het nooit worden, maar het lenteakkoord en de missie naar Kunduz zijn toch wel grote beslissingen waar ik het niet mee eens ben. Ik til daar dan best zwaar aan omdat ik de gevolgen van met name de eerste niet evenredig verdeeld vind. Het Lenteakkoord treft vooral de zwakkeren in de samenleving (zie mijn eerdere blogs) en dat is juist de groep waar GroenLinks wat mij betreft voor zou moeten opkomen vanuit hun PSP-, PPR- en CPN-verleden.

Ik weet het dus niet. D66 en de PvdA staan mij te ver weg van mij. D66 heeft een aantal punten op staatsrechtelijk gebied waar ik mij absoluut niet mee kan verenigen en de PvdA heeft in het verleden al laten zien te weinig te kunnen/willen presteren voor groepen die het nodig hebben. Wat dat betreft zijn ze mede-schuldig aan de privatisering waar Nederland onder lijdt in zoveel sectoren (zorg, onderwijs, openbaar vervoer).

Uiteindelijk blijft het dus de keuze tussen de SP en GroenLinks, maar bij beiden heb ik een beetje een vreemd gevoel. Ik heb er de volle verkiezingsdag om over na te denken, van zeven uur ’s morgens tot negen uur ’s avonds. Ik zit die dag toch bij een stembus en dan kan ik er net zo goed dan aan gaan denken. Moet wel genoeg tijd zijn denk ik. Nadeel is dan wel dat ik er met niemand over mag praten die dag…