Waar doe je de moeite voor?

De Kleine Meid vroeg zich af waarvoor ze het deed en die vraag stellen anderen en ik ook aan mijzelf. Waarom ben ik mij nog heel erg aan het inzetten voor een organisatie die daar niets van ziet, die daar niets mee doet en die niet laat zien dat ze dat waardeert? Waarom doe ik mijn best om alleen maar ondankbaarheid terug te krijgen? Wat heeft het voor een zin?

In januari kwam ik aan een totaal andere kant van mijn organisatie te werken. Ze hadden mensen nodig bij de invordering en ik was mijn oude team en werk enorm zat door een gebrek aan sturing en inhoud. Ook was het iets nieuws en ik hou van nieuw, een uitdaging zoals dat heet in modern managersjargon. Het was allemaal in een paar dagen geregeld en zo zou ik op 2 januari beginnen op de nieuwe afdeling.

Ik ben iemand die graag wat meer doet dan alleen massaal werk, dus koos ik voor de afdeling schuldsaneringen. Nare verhalen, maar wel interessante dossiers, zo leek mij. Op de bewuste dag kwam ik aan op de invordering en de leidinggevende stelde mij voor aan degene die mij zou moeten inwerken. Die zat aan de telefoon om te discussiëren of hij nou op 15 januari, of toch op 17 januari met pensioen zou gaan…

Euhm… Juist! Twee werkweken om een totaal nieuw proces en allerlei nieuwe systemen te leren. Kan ik best wel! Deed ik dus ook gewoon even. Veel te kort uiteraard, want er komt wat meer kijken bij schuldsaneringen dan je op het eerste gezicht zou denken, zeker vanuit een fiscaal oogpunt. Ik heb avonden achtereen jurisprudentie, regelgeving en verhalen bestudeerd. Ik moest het gewoon weten.

Ik redde het en toen ik de tweede helft van januari er in mijn eentje voor stond wat daarvoor twee ervaren mensen deden, kon ik dat. Waarom? Omdat het moest. Ik wist het en de continuïteit van het werk kwam niet in gevaar. Ik deed mijn stinkende best en het lukte. Twee collega’s die in de loop van februari mij kwamen versterken, werkte ik terloops ook nog even in en de afdeling stond weer als een nieuwbouwhuis. Helaas op de rotte fundamenten van wat er voor was.

Het heeft wat maanden gekost, maar toen ik in mei verkondigde dat ik en mijn team het proces in oktober op orde zouden hebben, vonden ze dat ambitieus. Ik vond het nogal ruim, omdat het ook wel in juli kon, maar ik neem graag wat marge. Wat ik doe en heb gedaan wordt wel gezien, gelukkig. Ik heb een proces dat al jaren aanmoddert in een niche niet alleen eindelijk op orde, maar het staat ook eindelijk op de kaart.

Het kost veel moeite, heel veel energie en het heeft veel van mij gevergd, maar het loopt eindelijk. Ik zet mij in met wat ik heb voor het werk en doe meer dan dat van mij verwacht mag worden. Maar waarvoor is de vraag? Het is een bewuste keuze om mij te laten zien binnen de organisatie. Ik wil mij profileren binnen de organisatie en het verschil maken binnen die tent. Niet behoren tot de kudde grijze muizen die het meeste werk verzetten, maar tot de elite behoren die het werk makkelijker maken.

Toen ik in februari werd gevraagd om zitting te nemen in de OR greep ik die kans ook aan. Het is een ander podium, maar het zorgt ervoor dat je zichtbaar bent. Dat het ten koste gaat van mijn werk is een nadeel, maar uiteindelijk verdient zich dat wel terug. Ik ben hard aan de weg aan het timmeren en dat lukt. Van hoog tot laag kent men mijn gezicht en naam inmiddels en men weet waar ik voor sta. Maar waarom dan toch?

Het klinkt gek, het lijkt er zo op alsof ik carrière aan het maken ben en alles daarvoor opzij schuif. Ik geef ook eerlijk toe dat ik mij aan het profileren ben. Toch gaat het mij niet om een carrière, om een promotie of iets anders. Ik vind mijn werk veel te leuk om carrière te maken, ik wil geen ander werk voorlopig. Ik heb een proces en dat wil ik neerzetten, dat wil ik in orde maken en dat wil ik ooit goed achterlaten.

Waarom ik dan zo goed mijn best doe? Cliché, maar ik doe het voor mijn klanten. Ik heb te maken met mensen in een benarde positie en een grote maatschappelijke druk. Daarin een rechtvaardige beslissing maken die aan alle kanten recht doet, dat is mijn taak, dat is mijn drijfveer. Ik doe het ook een beetje voor mezelf, een voldaan gevoel krijgen, maar dat komt op de laatste plek.

Eerdaags is er een sollicitatieronde voor een hogere functie. Ik kan en mag daarnaar solliciteren en maak ook een goede kans, zeg ik zonder al te veel te overdrijven. Er wordt ook achter de schermen naar gevraagd, maar wil ik dat? Wil ik hogerop en verder groeien in een loopbaan zoals die gebruikelijk is? Wil ik per sé een carrière? Moet ik wel solliciteren nu de kans zich voordoet?

Het is een luxepositie, dat dilemma van mij. Wat gooi ik weg als ik een gooi doe naar die hogere functie en wat gooi ik weg als ik deze kans laat gaan? Waar zou ik het voor doen eigenlijk? Waarom niet? Waarom zou ik de moeite doen? Kost het moeite? Het spookt door mijn hoofd en het houdt mij wel bezig. Kan ik weglopen van mijn huidige werk of laat ik het dan in een chaos achter? Ik voel mij verantwoordelijk voor wat ik heb opgebouwd en kan dat moeilijk loslaten.

De discussie in mijn hoofd duurt voort, zo tussen de bedrijven door. Ik weet dat er een deadline aankomt en ik weet dat ik deze keuze moet maken eerdaags. Ik ga hem ook maken, al weet ik niet welke kant die opgaat. Linksaf of rechtsaf? In beide gevallen gelukkig geen stilstand, sowieso vooruitgang, dat gelukkig wel. Ik hou niet van stilstand.